Vertier op Vrijdag

Vorige week vrijdag deden we mee aan een repetitie ‘Traditionele muziek maken’ hierbij een verslag:
21/04/2017 - Naast studeren/onderzoek doen zijn er soms ook andere activiteiten te doen op de universiteit. Tijdens de cursus traditioneel dansen, ontmoetten we een meisje die ons wees op de activiteit ‘traditioneel muziek maken’ op vrijdagmiddag. Dat klonk ons als MUZIEK in de oren, want dat dansen dat ging ons nog niet zo goed af. Dus op vrijdagmiddag gaan wij op pad. In het lokaal zijn wat mensen en instrumenten aanwezig, maar weinig studenten. Eigenlijk geen. Maar wij worden hartelijk ontvangen en mogen meedoen. (Later blijkt dat dit de repetitie is van de leraren en afgestudeerden. De studenten beginnen later om 5 uur, of half 6 of 6 uur ligt er maar net aan…) De instrumenten herken ik van onze vakantie. De muziek bij het Wajangpoppen spel bij het Kraton in Yogjakarta. Er is een instrument dat uit gongen bestaat, een soort klok vormige metalen voorwerpen waar je op kunt slaan en er zijn meerdere xylofoon-achtige instrumenten. Toen wij dit eerder hoorden leek het me telkens alsof de muzikanten maar wat deden. Met hun blik starend in de verte en dan met stokken af en toe ergens opslaan, gewoon welke noot je leuk vond. Het geheel vond ik ook niet echt harmonieus te noemen, maar misschien zal mijn beeld over deze traditionele muziekkunst vandaag veranderen.

We nemen plaats op de grond achter onze persoonlijke xylofoon look-a-like. Dit instrument heeft alleen maar 7 speelvlakken, ze zijn van robuust metaal en worden bespeeld met een hamer in plaats van een stokje. Terwijl wij ons in een zo comfortabel mogelijke houding wurmen, worden de asbakken uitgedeeld en wordt er hier en daar een sigaret opgestoken. Er blijkt wel degelijk een systeem in het bespelen van dit instrument te zitten, maar erg moeilijk is het niet. Er staan nummers op het instrument en nummers op het bord. En deze moet je dus op het goede moment aanslaan. Het doet me denken aan de muziekles in de eerste klas van de middelbare school. De hele klas probeert de goede noot te raken, terwijl onze muziekdocent de noten op het bord aanwijst en op de goede toonhoogte meezingt. ‘AGF AGF AFGF’, zong hij dan. Ik ken het nog steeds een van de weinige lessen uit de eerste klas die ik me nog helder kan herinneren. En dat heb ik toch maar mooi meegenomen! Eén extra moeilijkheidje in de Indonesische variant is dat je de vorige noot met je andere hand moet uitdoven door hem vast te pakken. Doe je dat niet dan gaan de noten door elkaar lopen. En dat is niet zo mooi. We worden geholpen door een enthousiaste man die ons alles uitlegt en uiteraard de noten aangeeft door ze mee te zingen. Of eigenlijk te roepen. Aan zijn toonhoogte moet hij nog wat werken. Een aantal keren spelen we het liedje (hoe vaak de herhaling is dat is telkens anders en ligt aan de mood van de mede muzikanten). Tussendoor is er gewoon even niks en dan wordt de sigaret weer uit de asbak gevist en opnieuw aangestoken. We spelen met veel plezier. Of het echt mooi is daar ben ik nog niet uit. Ik zou het niet op mijn bruiloft draaien zeg maar. Jullie kunnen onze kunsten bewonderen in het filmpje!