Bruiloft, schooltje en meer... zoveel meer

Het is alweer een tijdje geleden. Ik weet niet of jullie al ongerust werden, maar alles gaat goed hier! Hoe verder we komen in ons verblijf in Semarang hoe meer andere Indonesische en Nederlandse studenten we leren kennen. En dat zorgt ervoor dat we de afgelopen week naast de 6 interviews een hoop leuke dingen hebben meegemaakt:

·         Op bezoek bij de nonnen die de het huis runnen dat bewoond wordt door 70 Indonesische meisjes, 10 Filipijnse meisjes, 6 zusters, Zingende Filipijnse Indonesische Docenten, Gekko’s, Padden, Vuurvliegjes, Aapjes én Roos en Luuk. Arme Luuk.

·         Een watervalwandeling door de prachtige natuur. Op het eind doen we onze schoenen uit om door het water richting de waterval te klauteren, we worden nat van de spetters lekker afkoelen! Wel hoort daar een uur heen én terug achterop de scooter bij met pijnlijke rug, lies en ogen tot gevolg.

·         Eten op de Indonesische markt met Fiana, Wiwit en Maya. Een straat met aan weerszijden etenskraampjes met heel veel lekker eten inclusief octopus. Ze hebben ook een karaoke mogelijkheid en suikerspinnen.

·         Een Indonesische kerkdienst bezoeken met Nanda, de zoon van de eigenaren van ons huis. Leuk om mee te maken, maar ik versta er natuurlijk niks van. Het zit bomvol en daarom zijn er buiten partytenten met grote schermen waarop alles te volgen is.

·         Eten met Doret, een pabo studente uit Nijmegen die we in Yogjakarta ontmoet hebben. ja als je in Indonesië met iemand afspreekt, gaat dat toch vaak samen met eten...

·         Een interview op een terrasje onder het genot van een drankje. Dat is dus werken.
Daarnaast zijn we uitgenodigd voor een traditionele bruiloft en mochten we meekijken en meedoen  op een schooltje van het project ‘Asa Edu’.

Donderdag 11-05-2017
Traditionele bruiloft

Wij hebben ons vandaag in onze beste kleren gestoken. We worden namelijk opgehaald voor een traditionele Javaanse bruiloft. Die beste kleren bestaan uit een bloesje en jeans. Als de twee Indonesische meisjes die ons zouden oppikken aankomen, vertrekken we nog niet. Eerst worden we in een doek en jurk van batik gestoken, want dat hoort op een traditionele bruiloft. De sneakers die we daaronder dragen, voelen als klompen onder een galajurk. Als het nu een Nederlandse traditionele bruiloft was geweest had het misschien nog gekund. Klompen. Maar ja, wisten wij veel toen we in Nederland onze koffer in gingen pakken. Na de omkleedsessie rijden we met Olvi en Maya naar de bruiloft. We hebben de studenten al eerder leren kennen en een vriendin van Olvi gaat trouwen. Wij drieën zijn niet officieel uitgenodigd, maar dat is geen probleem.

Als we binnenkomen is alles prachtig versierd. De stemming is feestelijk en alle bezoekers zijn gekleed in vrolijke batik bloesjes of jurken. We volgen Olvi en Maya en de rest van de stroom mensen. Het is de bedoeling om zo snel mogelijk de ouders en het bruidspaar de hand te schudden zodat het bezoek zo snel mogelijk kan genieten van datgene waar iedereen stiekem eigenlijk voor is gekomen: het buffet. Het buffet neemt eigenlijk de hele zaal in beslag. Er zijn verschillende standjes waar je in de rij kan aansluiten en eten kunt krijgen. Er is cordon blue, kebab, soep, fruit, ijs, cake enzovoorts. Dit alles eet je zo snel mogelijk op terwijl je staat of naar het volgende kraampje loopt. Heb je het op? Dan laatje je bordje gewoon ergens op de grond staan. Dit wordt wel door het personeel in grote kratten afgevoerd.

Als we vol zitten, is het prachtig traditioneel aangeklede bruidspaar eindelijk klaar met handjes schudden. En kunnen ze ook wat eten. Dit moet vermoeiend en zwaar zijn. Ze zingen nog een lied samen en gooien het boeket, ik heb het niet gevangen. Na 1,5 uur gaan we weer weg. Een traditionele bruiloft is kort en krachtig. En we krijgen nog een presentje, zelfs als je niet uitgenodigd bent. We scoren nog met onze batik kleren, want we worden meteen aangesproken of we model willen zijn voor iemands batik winkel. Daarnaast hebben we nog een modellen klus, want Olvi handelt in pyjama’s. Hier is dat normaal, maar in Nederland zouden we het een soort schort met een felle kinderprint noemen. Of wij daarmee op de foto willen. Na zo’n middagje weg kunnen wij natuurlijk geen nee zeggen…

Zondag 14-05-2017
​Meekijken bij het Asa Edu Project

Vandaag zijn we in het kustgebied wezen kijken bij het schooltje van Asa Edu. Asa Edu heeft een project opgezet door vrijwilligers waarbij studenten elke zondag les geven aan de kinderen in de buurt. Ze krijgen bijvoorbeeld les over hygiëne, maar ook leren zij de kinderen zichzelf te ontwikkelen met de hoop op een betere toekomst. We zijn er vandaag alleen om te kijken, maar wie weet kunnen de resultaten van mijn onderzoek nog bijdragen aan het programma van dit schooltje.  

Het schooltje bestaat uit één lokaal en er zitten wel een stuk of 30 kinderen. De meesten zijn tussen de 8 en 11 jaar oud. De les is al begonnen als wij aankomen. De kinderen stellen zich om de beurt voor. Het valt me op dat ze nog erg verlegen en aanhankelijk zijn aan de begeleiders als ze dit doen. Ook wij stellen ons (in het Indonesisch!) voor en daarna krijgen we net als de kinderen een applaus. Wij doen mee aan een spel: we beelden een situatie uit (Lieke laat afval op de grond vallen en ik raap het op en gooi het weg). En de kinderen benoemen dan welk gedrag het is. Wie het goed heeft krijgt van mij een prijsje die ik nog over had van mijn onderzoek. Verder wordt rumoerig door elkaar gepraat en om stilte gevraagd door een gezamenlijke klap en ‘shhh’ sessie: ‘Klap, klap, klap, shhhh, klap klap klap, shhh, klap klap klap STIL-TE’ en dat helpt. Soms. We hebben ook de Indonesische ‘Tsjoe Tsjoe Wa’ gedanst en de kinderen mogen tot slot vragen aan ons stellen over Nederland.

Welk Nederlands eten is je lievelingseten?, Waar ligt Nederland ten opzichte van Indonesië en zijn er ook vissen in Nederland?, dit zijn vragen die ons gesteld worden. Dan is er één jongetje die telkens weer een doordachte vraag bedenkt: ‘Waar worden molens van gemaakt?’, ‘Wat doen de mensen als het sneeuwt?’, ‘Wat doen ze in Nederland met het afval?’, ‘Is Nederland een Republiek of een Monarchie?’. Tjaa… hoe zat dat ook alweer?
Ik beantwoord alles zo goed mogelijk en laat filmpjes en foto’s zien van traditionele dansen, molens en de seizoenen. Deze jongen van een jaar of 8, 9, 10 weet duidelijk al iets van Nederland. Deze slimme jongen willen we mee naar huis nemen, hup uit dit milieu! Maar vandaag hebben we in ieder geval iets voor hem kunnen doen. Na afloop riep hij uit: ‘Ik ben zo blij!
Ook een jong meisje blijft vragen stellen ‘Wat is je droom?’, vraagt ze. Haar droom was het om juf te worden. Ik heb haar verteld dat ik geloof dat ze dat heel goed kan. En dat ze dat zeker moet doen.