Onderzoek in Indonesië

Het is alweer een week geleden dat ik een blog geüpload heb. En dat komt eigenlijk door het feit dat ik gewoon hard werk aan mijn onderzoek. Vorige week zag het er nog anders uit…

Maandag 01/05/2017 Vorige week Semarang

We zijn inmiddels al 5 weken In Donesië. En dat betekent drie dingen:
1. Dat de helft van onze tijd hier er al weer op zit.
2. Dat we al drie weken wachten op ethische toestemming voor ons onderzoek. En dat dat nu toch wel op mag schieten, omdat we willen beginnen met de gegevensverzameling.
3. Dat ik genoeg tandpasta heb meegenomen. (Met de aanname dat ik in de tweede helft van mijn verblijf evenveel tandpasta gebruik als gedurende de eerste weken.)

De planning van de afgelopen 3 stage weken zag er ongeveer zo uit:
Week 1: Geïntroduceerd worden aan de universiteit, faculteit, begeleiders studenten en aan het onderzoeksgebied.
Week 2: Het ontwikkelen van de enquête en interviewvragen.
Week 3: Niet niks.

Het feit dat we nog geen toestemming hebben van het Indonesische Ministerie van Onderwijs betekent niet dat we de afgelopen weken niks gedaan hebben. De afgelopen week ben ik bezig geweest met het bijschaven van mijn vragenlijsten en dat was uitdagend, leuk en ingewikkeld.
Het levert veel vragen en denkwerk op:
- Wat is de duidelijkste opmaak voor een vragenlijst?
- Is het onderwerp ‘extreme weersomstandigheden’ wel relevant in dit gebied?
- Begrijpen kinderen deze vraag?
- Wat is een goede tegemoetkoming voor de kinderen die mijn vragenlijst invullen?
- Hoe vraag je een kind naar de ventilatie in hun huis?
- Hoe voorkom ik dat er straks niet de waarheid, maar een gewenst antwoord ingevuld wordt op een vraag als ‘Rook je sigaretten?’

Soms moet je even stoppen met denken. Gewoon DOEN en kiezen voor wat jij denkt dat het beste is. Het heet niet voor niks onderzoek DOEN. Bij deze stage hebben we daar veel vrijheid in en dat doen, dat maakt het leuk.

Naast vrijheid zijn er meer dingen die we krijgen en waarvan we vermoeden dat niet iedereen die krijgt. We noemen ze de ‘witte-mensen-privileges’:
- Gratis printen op het kantoor van onze docenten
- Zoveel water of veel-te-zoete-koffie-uit-oploszakjes als we willen pakken uit het kantoor van onze docenten
- In ons huis wordt onze was aan de deur gebracht door de klamboe man. Hij klopt op de deur en na een ongemakkelijke eerste blik (wie anders dan Lieke zou er op mijn deur kloppen) , wordt mijn was aangereikt. De rest moet het gewoon ophalen, maar misschien komt het doordat hij weet waar wij wonen. Door die klamboe.

Dinsdag 09/05/2017, Semarang
Nu staan er inmiddels nog maar 4 weken op de teller en zijn we op de helft van onze stage- tijd. De ethische toestemming is inmiddels binnen. Had iets eerder gekund, maar hé beter laat dan nooit. Nu had ik genoeg tijd om me te verdiepen in het maken van de vragenlijsten en de survey. En op het (voorlopige) resultaat ben ik best trots! Zeker gezien de USB-stick die doormidden was gebroken. Een ander moeilijkheidje is de school waar ik op geen enkele datum een afspraak mee krijg om mijn survey uit te voeren, omdat ze feestdagen, examens, uitstapjes, vakanties én de Ramadan hebben de komende weken. Als ik het voorleg aan mijn begeleider (die er deze week niet is) stelt hij voor de survey vandaag niet uit te testen, maar morgen al in het echt bij de school te doen. Dat voorstel spreekt me niet zo aan, omdat het de kwaliteit van de survey niet ten goede zal komen. Ik zou nu graag overleggen met mijn begeleider in Nederland, maar het is daar half 3 ’s ochtends dus dat gaat nu even niet. Dus dan besluit ik maar gewoon te DOEN, het is immers mijn onderzoek. Samen met de studenten en een doos wafels ga ik naar het kustgebied om mijn survey uit te proberen.
Het uittesten van de vragenlijst (ja ik noem het telkens survey, dat zit er nu eenmaal in) gaat soepel en is heel erg leuk (al moest ik er mijn bed voor uit om 6.15 uur). Door de survey eerst uit te testen kan ik kijken of de vragen goed begrepen worden of anders geformuleerd moeten worden. Aangezien ik geen standaard vragenlijst heb gebruikt, maar zelf de vragen heb ontwikkeld is het wel handig om dit te doen. Als ik het schoolplein oploop hebben de basisschool kinderen net pauze. Ze kijken me allemaal aan en komen vrolijk achter ons aan gelopen. Later zit ik in de leraren kamer te praten met een wat zenuwachtige docent die met mij doorneemt wat ik zo meteen nodig heb, zijn Engels wil oefenen en vraagt of ik getrouwd ben. Tijdens dit alles wordt het gesprek gefilmd door andere docenten, staan er allemaal kinderen voor het raam en gaat de deur af en toe open waar de nieuwsgierigste kinderen door naar binnen komen.

Het uittesten van de survey gaat heel goed ik leg het uit en mijn medestudenten vertalen het. Het voelt heel leuk om nu echt te beginnen en wel met mijn eigen onderzoek! Na afloop krijgen ze wafels als bedankje. Voor iedereen twee en de ondeugendste kinderen pakken er drie, of vier. We maken nog een groepsfoto en bij het afscheid pakken alle kinderen mijn hand en drukken die in een rap tempo tegen hun wang, heel grappig. We moeten nog even wachten op de auto, dus ik loop langs de konijnenhokken naar het hurktoilet en voel daar dat mijn lachspieren al pijn doen van deze ochtend. Later die middag rijden we langs de andere scholen om afspraken te maken en blijken er gewoon data beschikbaar. Er wordt gewoon een datum geprikt en alles lijkt weer opgelost! Voor nu in elk geval... Morgen ga ik docenten en kinderen interviewen. En nu voor het ‘eggie’.