Een avontuurlijk weekend!

01/05/2017 Een avontuurlijk weekend!

Met vijf Nederlandse studenten en één wel heel vrolijke taxichauffeur gingen we op weg naar Dieng voor de zonsopkomst in ‘Hét mooiste gebied rondom Semarang’. De zonsopkomst was niet om over naar huis te schrijven. De rest van het weekend des te meer…

Zaterdag 29/04/2017

Het is zaterdag ochtend rond 8.30 uur en ik stap mijn bed uit. Lieke en ik hebben als echte reisleidsters een weekendje weg gepland naar de plaats Dieng. We gaan samen met Jessie, die we al eerder in het zwembad ontmoet hebben, en met Luuk en Roos die ook stage lopen in Semarang en studeren in Den Bosch. Naast Dieng zullen we ook Ambarawa even aandoen en stoppen voor onder andere een spoorwegmuseum, een meer en het fort van Willem I. Om 10u komt onze taxichauffeur ons ophalen en vertrekken we met het busje Nederlandse studenten naar Ambarawa en Dieng. Tenminste dat was het plan. Ik kijk op mijn telefoon en daar blijkt dat ik gisteren, tijdens de planning van deze trip onze beste chauffeur niet gevraagd heb om ons om 10.00 AM, maar om 10.00 PM op te halen. Ja, 1 letter kan het verschil maken. Mijn hart begint sneller te kloppen en het bloed stroomt naar mijn hoofd. Noodsituatie in op de vroege ochtend! Het is niet altijd fijn de reisleider te zijn. Ik bel meteen naar onze chauffeur. Gelukkig neemt hij op en komt hij er zo aan. Ik ben in ieder geval meteen goed wakker.

De reis van Semarang naar Dieng duurt meer dan drie uur zeker met al het verkeer op de weg. Het bezoek aan Ambarawa was mooi en vermoeiend waardoor we allemaal half liggen te slapen in de taxi. Wat zonde is van het mooie uitzicht, want we rijden door een prachtig gebied. Inmiddels begint het buiten te schemeren en is er regen en mist (wat ons al doet vrezen voor de zonsopkomst van morgen). Maar dit zorgt wel voor een prachtig plaatje: Op de achtergrond glooiende heuvels met palmbomen en veel groen die naar achteren steeds vager worden. De toppen van de heuvels komen boven mistbanken uit en op de voorgrond het silhouet van grote palmbomen.

Rond 17.00 uur zijn we bij het zwembad. Het zwembad zonder water. Het zwembad zonder water van ons hotel. We springen er maar niet in, want van Jessie de verpleegkunde student leren we dat het geen pretje is om in een Indonesisch ziekenhuis te liggen. Verhalen van injectienaalden die vaker hergebruikt worden en een keizersnee waarvan de vrouw klaagt over pijn waarbij blijkt dat de verdoving niet gelukt is, terwijl haar buik al open ligt. Maar goed, geen zwembad dus. Verder valt het hotel niet tegen: Mooi opgemaakte bedden MET een dekbed! Het is hier boven de 2000 meter hoog en de temperatuur ligt dus wat lager, we voelen ons meteen thuis! Daarnaast zijn er twee kasten althans dat denken we eerst. Achter één van de deuren blijkt een ruimte te zitten. En als je er doorheen gaat kom je à la Achterhuis uit in de badkamer. Een badkamer met WARME douche!

We hebben al snel trek en eten van een Indonesisch buffet. Je kunt nemen en uitproberen wat je wilt en komt er al snel achter wat je een volgende keer vooral niet wilt. Zoals de soep met darmen die Luuk bestelde. We betalen het verblijf en het eten van de chauffeur en volgens mij geniet hij er wel van. We kaarten nog wat en gaan dan richting bed. Om 20.30 uur liggen we erin, want morgen moeten we om 2.30 uur op. Een voordeel is dat we geen oordopjes in hoeven, want het moskee gezang is dan nog niet begonnen. Met als stof tot nadenken de levensvraag van Lieke: “Wie heeft er bedacht om ijzeren veren in een matras te stoppen.”, gaan we proberen te slapen.

*Klop klop klop* “Morning!”, *Klop Klop Klop* “Morning”. Iets voor 2.30 uur is dit het eerste geluid wat we horen. Een enthousiaste hotelman staat voor de deur om ons te wekken. Of uit bed te halen, want ik had dus 6 uur kunnen slapen. Had gekund. Slapen. Ik heb het niet gedaan. Denk ik.
*Klop Klop Klop* “Morning” ik denk dat het personeel van het hotel mensen die in de vroegte eigenlijk willen blijven liggen wil helpen om tóch op te staan voor de zonsopkomst. Het is vroeg, maar wij doen de moeite om ons bed uit te gaan, want voor niets gaat de zon op. Nadat ik de klopman slaperig bedankt heb voor het wekken kijk ik op mijn telefoon. En een nogal eigenaardig berichtje van onze taxichauffeur zorgt wederom voor een verhoogde hartslag op de vroege morgen: “My wife pregnant and this day, she will give birth…”

We vragen hem later hoe het zit en of hij er niet heen moet. Maar dat is volgens hem niet nodig. We hopen dat zijn vrouw er ook zo over denkt, maar wij vertrekken in de taxi voor een rit van 1 uur en 45 minuten naar Dieng. Hij scheurt er aardig overheen. Alsof hij eerder bij zijn vrouw kan zijn als hij sneller rijdt. Om te voorkomen dat we ongelukken krijgen en dat de auto onder het met maagsap vermengde hotel-ontbijt komt zeggen we ‘Pelan-Pelan’, wat langzaam betekent. Hij zegt dat we ons geen zorgen hoeven maken, want hij is een professional driver. Dat stelt ons niet per se gerust wel het feit dat hij nu wat langzamer rijdt.

We stappen uit de auto en beginnen aan onze wandeling. Het eerste deel van de wandeling is het prachtig helder en worden we getrakteerd op de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Het is hier in Indonesië dan wel vervuild met rook, maar van lichtvervuiling is een stuk minder sprake. Zoveel sterren heb ik nog nooit bij elkaar gezien en we lijken zelfs een waas van de melkweg te herkennen. Volgens Mas Gepeng, de taxichauffeur, is de weg naar de top 7 kilometer, dit is wat langer dan verwacht, dus we stappen flink door. Al snel wordt de lucht mistig en de sterrenhemel bewolkt. Achter een heuvel zien we al een rode gloed achter de heuvel komen. Dat is vast het begin de ‘golden sunrise’ waar we over gelezen hebben. Of afval dat verbrandt wordt. Of gewoon een oranje lamp. Het blijkt dat laatste te zijn. Onze chauffeur loopt steeds verder achter en begint steeds meer te hijgen. Op een gegeven moment is het hem allemaal gewoon teveel. Hij haakt af en gaat terug om nog wat te slapen in de auto. Luuk sliep bij hem op de kamer en hij heeft tot 12 uur tv gekeken en daarna nog heel lang gebeld. Dat onze chauffeur nog wat slaap krijgt vinden we wel een fijn idee.

De wandeling is sfeervol en leuk. Lekker om even sportief bezig te zijn, het is gezellig en midden in de nacht wandelen heeft toch wel iets avontuurlijks. Als we na anderhalf uur lopen en een plaspauze weer buiten komen is het opeens al licht. Hebben we zomaar de zonsopkomst gemist. De mist op de heuvels waar groente verbouwd wordt geeft wel een erg mooi effect. We lopen toch de trappen op naar boven en nu komen de troepen Indonesiërs natuurlijk alweer naar beneden. Lekker druk, goede timing. Zijn we eenmaal boven blijkt dat we helemaal niks hebben gemist, de zonsopkomst was namelijk verMIST. Geen enkel uitzicht te zien, alleen een maar mist. Tja, je hebt niet alles in de hand gelukkig hebben we het toch naar onze zin gehad.

Op de terugweg eten we wat verse aardappeltjes(!) langs de weg als tweede ontbijt, heerlijk! De terugweg verloopt een stuk sneller aangezien we bergafwaarts en achterop de scooter gaan. Gedeeltelijk althans. Daarna lopen we nog een stuk, maar omdat alles er als het licht is toch anders uitziet, raken we verdwaald. Als ik mijn telefoon pak om onze taxichauffeur te bellen, zie ik dat ik een appje van hem heb. “My son” met een foto erbij van een pasgeboren Indonesische baby. Het is 9.15 uur en we wachten in de zon totdat de kersverse vader zijn verdwaalde passagiers op komt pikken. We brengen nog een bezoek aan ‘Laga Warna’ een kleurenmeer dat turquoise kleurt als de zon erop schijnt… ALS de zon erop schijnt. We moeten een entree betalen van 150.000 Ruphia per persoon omdat we toeristen zijn. Dat vinden we veel teveel. Gelukkig vinden we snel een andere ingang naar een uitzicht waar we niet opgelicht worden en voor 5000 Ruphia naar binnen kunnen. Het meer is mooi, maar we zien weinig zon en dus weinig kleur…

Op de terugweg is onze chauffeur helemaal in zijn hum. Gisteren was hij al vrolijk, maar nu lacht hij werkelijk om alles. Zijn dag kan niet meer stuk. ‘Today is a very good day, because of my son: YESSS!’, roept hij vanuit diep in zijn hart terwijl hij zijn vuist balt in de ‘Yes’ beweging. Als wij daar dan op reageren of sowieso als wij lachen, of gewoon als we iets zeggen waarvan hij denkt dat het grappig is, zet hij zijn gekste lach op. Soms is dat enorm aanstekelijk en krijgen we allemaal bijna de slappe lach. Soms rijdt hij te hard over een drempel waardoor Luuk zijn hoofd stoot aan het dak van de auto. Dit zorgt bij hem weer voor hilariteit. Hij zet de muziek aan en swingt lekker heen en weer. Hij schudt zijn schouders los en hangt zijn tong uit zijn mond. Hij leert onze namen en noemt ons Adele - Mariel (Mariël), Luk (Luuk), Likee (Lieke), Rose (Roos) en Yessi (Jessie). Iedereen is inmiddels moe, maar het is een gezellige boel. We hebben ‘het mooiste van Dieng’ waar we oorspronkelijk voor kwamen nog niet gezien. Desalniettemin was het een zeer geslaagd weekend met leuke mensen en een vrolijke taxichauffeur die ons veilig thuis brengt. Want hij is een professional driver. En papa.